" عزت نفس "

مطابق نظر روانشناسان " من " واقعی هر انسانی مرکز توجه و تمرکز است یعنی شما با هر نام و مقام وجه و شکل ظاهری و نوع شغل و درجه عملی که باشید، نمی توانید ظاهر امر را معیار قرار دهید. یعنی نمی توان خوش لباس بودن خوش تیپ بودن، خوش سخن بودن و غیره را تنها دلیل موجه احترام بین افراد دانست هر که چنین کند به اصول رفتار اجتماعی و انسانی و اخلاقی پی نبرده است همانگونه که مجاز نیستیم فرد ژنده پوش، فقیر و با ظاهر نا خوشایند ( بنظر ما ) که لباس و هیکل و قد و قواره شاید دلخواه ما را ندارد به تحقیر بنگریم، از این رو ممکن است سئوال شود که پس معیار اینکه چه کسی شایسته احترام است و چه کسی نیست، چه میباشد؟ بنظر ما معیار احترام، انسان بودن افراد است. اگر قبول کنیم که هر که انسان است گل سر سبز خلقت است و خداوند او را خلیفه خود در زمین قرار داده است می توانیم ارزشمندی دیگران پی ببریم.

البته بنی آدم همه مکرمند اما همه عزتمند نمی باشند از این رو هسته اصلی بحث روانشناختی ها اعتماد به نفس " عزت نفس " یا داشتن نگرش مثبت نسبت به خود واقعی است خواننده محترم باید به این نکته توجه کند که اگر ما چیزی برای ماندن، زنده بودن، حرکت کردن، امید داشتن، تحقق یافتن و انسان شدن داشته باشیم بی تردید خود را دارای ارزش می دانیم و اگر خود را استوار بیابیم، دیگران را نیز، ارزشمند، انسان، خلیفه، همکار و نهایت قابل احترام می یابیم

اگر ما انسان قابل اعتمادی هستیم، احساس عزت می کنیم بی تردید دیگران را نیز عزتمند می یابیم چرا انسان عاقل باید وقت و انرژی خود را به سختی بدست آورد و از دو بعد مادی و معنوی بها فراوان بدست آورد و صرف سوء ظن و بد بینی و بد خلقی با دیگران بکند اگر پای قضاوت در میان باشد، آنها که احترام دیگران را حفظ نمی کنند بدون شک خود، شخصیت  قابل احترامی ندارند و آنها که چنین اند، می توانند در سطوح پائین از بهداشت روان بسر ببرند.